عشق و نفرت در مغز
همه ما با رموز و پیچیدگی های عشق و عاشقی اشنا هستیم.زن و مرد با هم اشنا شده و هواقع می شوند و هیحانات مربوطه واقع شده و سرانجام با هم کامل می شوند.عشق در انسان مقوله ای سهل و ممتنع است و دانشمندان اخیرا تمام این فرایند را در یک قالب فیزیولژیک جاداده و ازاد شدن واسطه شیمیایی خاصی به نام اکسی توسین را سنگ بنای این فعل و انفعلات عاشقانه می دانند و یکسره تمام این روز و رموز را زیر سوال می برند.در واقع در جند دهه گذشته دانشمندان این هورمون را هورمون عشق نامیده و انرا بسان جسبی می دانند که عشاق را به هم مربوط و متصل می کنند.
نقش افسانه ای اکسی توسین تنها محدود به عشق رومانتیک نشده بلکه در موقعیت های اجتماعی زیادی خود رانشان می دهد.حاملگی و زایمان از مله مواردی هستند که این امورمون به وفور تولید دارد که شاید نقشی هم در الفت و انس بین مادر و فرزند داشته باشد.تجویز اکسی توسین در اقایان باعث افزایش میزان اعتماد-درک و حتی افزایش تحمل و کنار امدن با کمبودها و ناکامی ها می شود.به علاوه دانشمندان معتقدند که اکسی توسین در حفظ تمایل به جنس مخالف و زوج بودن طبیعی نقش دارد.اما ایا واقعا اکسی توسین شکر زندگی است؟ مطالعات اخیر نشان می دهد که اینطور نیست.درواقع شاید اکسی توسین همانطور که باعث عشق و صمیمیت بین عشاق و شیفتگان یکدیگر می شود می تواند باعث دوری و کینه و احساسات منفی بسمت کسانی که با انها رابطه ای نداریم شود.تحقیقات روان شناسی اجتماعی نشان می دهد که مردم تمایل به افراد همگروه خود داشته و برعکس از افراد خارج از گروه خود فاصله گرفته و حتی حس منفی به انها دارند.هرجند اثبات نشده ولی بررسی ها نشان می دهد که تجویز اکسی توسین به مردان باعث تحکیم روابط بین گروهی و تشدید دید منفی به افراد خارج گروه می شود.با توجه به قساوت برامده از نژاد پرستی اینکه واقعا اکسی توسین باعث تحکیم روابط درون گروهی می شود زیر سوال می رودکه ایا این همان اورمون گرمی بخش و حیات افرین باشددر این صورت شاید بتوان اینطور بیان کرد که ایا می توان گل رز را تحت هر نام دیکری خوشبو یافت؟
برای پاسخ صحیح این سوال باید منتظر تحقیقات بیشتری بود.
مراجعه به دکتر جمشید دونلو