مصرف روزانه بیش از ۴ گرم استامینوفن خطرناک است
استامینوفن، اکسیدون، استامینوفن کدئین و برخی دیگر از انواع داروهای مسکن که در ترکیب شیمیایی آنها استامینوفن به کار می رود، داروهایی مسکن و موثر، اما در مواردی مضر شناخته شده اند.
تازه ترین تحقیقات موسسات ملی تندرستی آمریکا (ان.آی.اچ) که بزرگترین سازمان پژوهش پزشکی دولتی آمریکاست، حاکی از آن است که وجود استامینوفن در ترکیب برخی داروهای مسکن گاه نادیده گرفته می شود و به آن می انجامد که بیماران، به ویژه آنها که پس از جراحی برای التیام و تسکین درد از مسکن استفاده می کنند، میزان دوز مصرفی شان استامینوفن را به اندازه ای بیش از ۳۲۵ میلی گرم در هر بار استفاده برسانند، که خطرناک است و ممکن است به نارسایی و بیماری کبدی منتج شود و آسیب های جبران ناپذیری به کبد وارد کند.
تفاوتی که این تحقیق با پژوهش های گذشته ای دارد که در مورد مصرف استامینوفن انجام شده، آن است که در این پژوهش مسکن هایی نیز بررسی شده اند که حاوی استامینوفن هستند. بیماران گاه به آن توجه نمی کنند که چند میلی گرم استامینوفن در داروی مسکنی وجود دارد که استامینوفن خالص نیست، اما در فرمول شیمیایی آن استامینوفن به کار رفته و به این سبب عملا در هر بار استفاده از این نوع مسکن ها، دوزی بالاتر از ۳۲۵ میلی گرم استفاده می کنند.
سازمان غذا و داروی آمریکا، موسوم به اف.دی.ای (نهاد دولتی نظارت بر خوراک و دارو در این کشور)، روز سه شنبه ۱۴ ژانویه با انتشار بیانیه ای اعلام کرد که استامینوفن در فرمول شیمیایی بسیاری از داروها، عمدتا مسکن ها، وجود دارد و بیش از اندازه مصرف می شود، به ویژه از آن روی که برخی از انواع داروهای مسکن و ضد حساسیت که بدون نسخه نیز فروخته می شوند، حاوی استامینوفن هستند.
اف. دی. ای. روز سه شنبه اعلام کرد که مصرف میزان بیش از ۳۲۵ میلی گرم استامینوفن - چه به صورت خالص و چه در ترکیب داروهای دیگر - خطرناک است و به نارسایی کبدی می انجامد و احتمال ابتلا به بیماری های کبدی را به میزان چشمگیری افزایش می دهد. اف.دی.ای حداکثر میزان مجاز و کم عارضه مصرف استامینوفن را روزانه ۴ هزار میلی گرم (۴ گرم) تعیین کرده است.
+ نوشته شده در دوشنبه سی ام دی ۱۳۹۲ ساعت 7:51 توسط Dr. Jamshid Davanlou
|
من مادر نيستم. علاقهيي هم ندارم كه باشم. فمينيست هم نيستم و يك جورهايي از فمينيستها و شعارهاي غيرواقعيشان درباره برابري جنسيتي و تساوي حقوق زن و مرد هم بدم ميآيد. اما يك چيز را ميدانم. ميفهمم. هر فردي، نه به سبب جنسيتي كه به آن تعلق دارد بلكه به واسطه انسان بودنش بايد از تمام حقوق انساني خود برخوردار باشد. حق او است كه از اين حقوق برخوردار باشد. فرزاد موتمن فيلمي ساخته به نام «آذر». داستان، درباره زني است كه شوهرش در سانحه تصادف كشته شده و حالا، زن مانده و يك كودك با معلوليت توامان ذهني و جسمي؛ امين. گمانم 9 يا 10 ساله باشد. مادر با درست كردن ترشي و بستهبندي سبزي براي مردم، زندگي دو نفرشان را ميگرداند. يكي از مشتريها، خواستگاري براي زن پيدا ميكند كه در تمام فيلم او را به نام «آقاي مهندس» ميشناسيم بدون آنكه با او مواجه شويم. فقط صدايش را از پشت تلفن همراه آذر ميشنويم كه قرار محضر و ساعت عقد ميگذارد. آذر هيچ حرفي درباره امين معلولش نزده و آقاي خواستگار از وجود اين كودك بيخبر است. همان روز عقد، پسركش را به خانواده شوهرش سپرده اما در آخرين لحظات پيش از آماده شدن براي زندگي دوباره، خانواده همسر درگذشته، كلافه از كودكي كه حتي در تكلم هم مشكل دارد و دايم، بيتاب مادر است، امين را پس ميآورند تا آخرين حلقههاي اتصال پيوند پيشين آذر هم گسسته شود براي هميشه. با آذر همراه ميشويم وقتي در واپسين ساعات باقيمانده به قرار عقد، به مركز نگهداري كودكان ذهني معلول ميرود تا فقط براي چند ساعت پذيراي امين باشند كه قبول نميكنند. از همسايه و آشنا هم پاسخ منفي ميشنود و آذر بيچاره و مستاصل از دروغي كه گفته، حالا راه بازگشتي براي جبران ندارد. در بازگشت به سوي منزل و در اتوبوس، تقريبا حضور امين را فراموش ميكند. رو به خيابان و شكستخورده در مسير آخرين بارقه اميد شروعي دوباره. امين به مادر خيره شده و با همان ذهن كند و بيمار ميفهمد كه ديگر جايي در زندگي و ذهن مادر ندارد و در يكي از ايستگاهها همراه با جمعيت غريبگان از اتوبوس پياده ميشود تا خود را براي هميشه از معرض نگاه مادر گم كند. مادري كه تا به حال تمام خواستگارانش به خاطر وجود اين پسرك بيگناه پا پس كشيدهاند. دلواپسي و آسيمهسريهاي مادر صحنه ديگري از اين نمايش زندگي است كه در پي امين كوچك كه گناهي جز متفاوت بودن از ساير كودكان همسنش ندارد سرگردان شهر ميشود آن هم زماني كه خواستگار به سمت خانه او روانه است. امين پيدا ميشود. نگهبان پارك پناهش داده و امين در مواجهه با مادر، لابهلاي اشكهايش ميگويد: «چرا پيدايم كردي؟ ميخواستم بروم و گم شوم.»مرد همسايه از سر دلسوزي به آذر پيشنهاد ميدهد كه امين را براي چند ساعت نگهداري كند و موتمن، در اين صحنه و در فاصله قدمهاي آذر، بيننده را بر سر دو راهي قضاوت رها ميكند. آذر پس از چند قدم برميگردد و مصمم، دست پسركش را ميگيرد و ميرود به سوي آينده زندگياش تا خواستگار را با واقعيت غير قابل كتمان مواجهه دهد. اين فيلم بود. نمايش و برخاسته از تخيل. اما مگر غير از اين است كه ما آدمها، بازيگران نقش خويش در صحنه زندگي هستيم ؟ چه تعداد از مردان ما در تجديد فراش دوباره، ميتوانند چنين واقعيتي را، زني تنها با يك فرزند معلول جسمي يا ذهني بپذيرند؟ چه تعداد از ما به اين زن حق زندگي دوباره ميدهيم؟ چه تعداد از ما در پاسخ به حق او براي داشتن يك زندگي دوباره مشترك لب از متهم كردن او به هوسراني فرو ميبنديم؟ چه تعداد از ما تا به حال، زنان همسر مرده يا مطلقهيي كه تا پايان عمر، خود را محكوم به تنهايي و عزلت كردهاند، با لفظ زنان نجيب و عفيف خطاب قرار ندادهايم تا زهر نگاهمان، تير مستقيمي باشد به سوي زناني كه قصد دوبارهيي براي ازدواج داشتهاند؟ آمار طلاق، اعداد پنهاني نيست. ميانه سني زناني كه مهر طلاق در صفحه سوم شناسنامهشان ميخورد هم، چندان بالا نيست. تفكر ما براي چه تعداد از اين زنان اين حق را قائل است كه ازدواج دوبارهيي داشته باشند بدون آنكه در معرض قضاوتهاي اخلاقي قرار بگيرند ؟ چه تعداد از ما اگر بشنويم زني از خويش يا آشنا پاسخ دوبارهيي براي زندگي مشترك دوباره داده پوزخند نميزنيم و در خلوتمان او را به سبكسري متهم نميكنيم؟ چه تعداد از ما فكر ميكنيم كه اين زنان هم انسان هستند با تمام حقوقي كه سزاوارند از آن برخوردار شوند؟ درصدمان خيلي كم است. باور كنيد. كارگردان در پايان فيلم ما را با يك سوال مهم تنها ميگذارد. كدام يك مقصرند؟ زن؟ كودك؟ خواستگار؟ جامعهيي كه چنين طرز فكري را به لايههاي تفكر ملتش حقنه كرده كه زنان ما پس از جدايي همسر يا ترك زندگي مشترك، محكوم به تنها ماندن هستند؟ فرامين ديني را يك طرف ديگر اين معادله بگذاريد. در آن زمان كه زبان نيش و طعنهمان دو بر ميدارد، فرامين ديني هيچ محلي از اعراب در تفكرمان ندارد. اين زن، گناهي نكرده كه شوهر از دست داده. آن كودك هم گناهي نكرده كه بر اثر يك تداخل هورموني يا ژنتيك، معلول به دنيا آمده. آن خواستگار هم گناهي نكرده كه خواستار زني است كه هنوز نميداند بايد پذيراي دو نفر به جاي يك نفر در زندگي آيندهاش باشد. آن هم دو نفري كه يك نفرشان، زن، به دليل ناتوانيهاي كودكش كه نيازهاي متفاوتي از ساير كودكان را پيش چشم مادر ميگذارد، حتي فرصت كافي براي عشق ورزيدن به همسر آينده خود را هم ندارد. در خلوتمان اعتراف كنيم كه زناني را كه پس از فوت شوهر يا حتي متاركه، خود را به دليل در امان ماندن از همه حرفهاي ريز و درشت محكوم به زندان تنهايي كردهاند، نجيبتر و محترمتر از زني ميبينيم كه ازدواج دومي در كارنامهاش دارد و اين سرنوشت محتوم بسياري از زنان ما است. مدرن شدهايم در پوشش و استفاده از تكنولوژي و خودرو و حتي آشنايي با انواع اطعمه و اشربه اما يادمان رفته كه بايد هر از گاهي، آن جارو برقي كوچك را از گنجه تفكراتمان بيرون بياوريم و زبالههاي ذهنمان را جارو كنيم و دور بريزيم. انباشت زباله مگر نه اين است كه تعفن و بيماري ميآورد؟
مراجعه به دکتر جمشید دونلو